خوب بودن...

سلام.

من دبیر دین و زندگی دوران دبیرستانم رو بینهایت دوست دارم.حتی الان که دانشجوام باهاش در ارتباطم و همیشه بهش

فکرمیکنم.نه اینکه بخوام بگم از اینا بودم  که مدام عاشق دبیراشون میشن و کارت پستال و هدیه و از این حرفا(تو دبیرستان

دخترانه این چیزا زیاده).واقعا به نظر من شخصیت نورانی داشت.چادری بود اما با بقیه چادری ها فرق داشت.خیلی مهربون        

بود.در عین حال منطقی و به موقع جدی اما همچنان مهربون.هیچ وقت به شخصیت کسی بی احترامی نکردو برای من نماد یه

مسلمان واقعی در عصر حاضر بود.خیلی چیزا از ایشون یاد گرفتم  اما مهمترینش که هیچوقت از ذهنم بیرون نمیره این بود که

گاهی برای خوب بودن باید نشون بدی که خوب هستی تا خوب بودن در تن و جانت نقش ببنده...این حرفش خیلی به من

کمک کرد باعث حتی یه جاهایی که زمینه برای کارایی که از نظر عموم غیر اخلاقی بود(و غیر از خدا کسی اونجا نبود)

 مهیا باشه با اینکه خیلی وسوسه می شدم اما تظاهر به خوب بودن بکنم اون کار رو انجام ندم و بعدش بفهمم که چقدر احساس خوبی

دارم و لبخند خدا رو حس کنم.نه اینکه بخوام بگم من خوبم اما بهم یاد داد که هیچ وقت برای خوب بودن دیر نیست.

شاید از نظر شما چیزایی که گفتم زیادی احساسی و شخصی باشه اما حرف دله دیگه!!!