با یاد او که ناگفته هایمان را در سکوتمان می خواند....

در پس تمام این واژه ها که آرام و نجیب این خطوط را یک به یک پر می کنند ،حرف هایی از جنس الفبای صدا دار است.

این حرف های صدادار که در فراسوی ارامش این برگ  به نگاه تو خیره شده اند جان و دلی برای شنیده شدن می خواهند نه

تنها چشمی برای خوانده شدن.

مثل همان حرف های سنگین که همیشه نمیدانم برای گفتنشان از کدام واژه باید شروع کنم، گم می شوم در تردید نوشتن و شاید

ترس از شنیده شدن. فکرمی کنم باید برای نوشتن دلیلی باید باشد اما گاهی مخاطب بودن تو دلیل می شود برای ختم لرزش قلمی

که هنوز نمی داند  که سهمش درمیان انگشتانم  کجاست! 

تو دعوت شده ای به ضیافت این کاغذ! مهمان من! برکت می دهی به حرف هایم.

چه پیمان جاودانه ای بسته ایم،تو نام خدا را جاری کن و حرف های من یک به یک شنیده می شوند.

                                                                                                                      من الله توفیق

دوستان خوشحال میشم نظرتون رو بگید دوست دارم نقص هام رو در نوشتن بشناسم...ممنون