شروع عاشقانه ام...

ای که خیس باران تو شدن شروع عاشقانه ام شد! در اغاز حرفی از پایان زدن ا‍‍ئین دلنشینی نیست، اما قصه جایی که تو را شروع کرد تمام شد؛ نه انکه حرفی باری گفتن نداشته باشد،تو حادثه ای حجیم تر از حجم سفید یک دفتر بودی!

مثل تمام کتاب هایی می شوی که یک لحظه در قفسه کتابخانه دیده می شوند و چشم که بر می گردانی دوباره یافتنت مثل لحظه ی قبل پر از اشوب است و

تو مثل هر روز عاشق صفت پیدا و پنهان خویش!

به گمانم تو همان توت نشسته بر بالاترین شاخه ای لباسی که نشان از کالی دارد به تن کرده ای و طمع را برای چیدن در دل هیج کس نمی اندازی! نشسته ای ارام و نگاهمان می کنی که چطور هر روز برای چیدن انچه برایمان رسیده جلوه می کند تقلا می کنیم و تو هنوز عاشق تقلا کردن ما هستی!

دیگر گل بودن تو کلیشه ای شده است! تو بستر باغچه ای تو لذت می بری از اینکه ما به گلها خیره شویم و تو زیر چشمی به ما!

و خدایا تو از این هر روز ها خسته نمی شوی؟!

خسته نمی شوی که اگر کمی مغرور تر ازدیروز باشیم حتی اگر تمام قفسه های کتاب تو را فریاد بزنند برای ما فقط پنهان می مانی!؟

خسته نمی شوی که اگر کمی مغرور تر از دیروز باشیم تمام توت هایت را هم برایمان سیاه کنی ما از ترس نگاه دیگران حتی برایت کمی تقلا هم خرج نمی کنیم؟!

خسته نمی شوی خیلی که حالمان خوب باشد ثمره باغچه را می چینیم و از لحظه های پژمردنش لذت می بریم؟!

و ای عجب که تو هنوز خسته نمی شوی!

انگار که در ابتدای وادی عاشقی راه گم کرده ایم! کمی برایمان صبر می کنی ؟ هنوز برای عاشقیمان زود بود،بگذار معشوق بودنت را تمرین کنیم از دوست داشتنت برما بتابان .بر ما که شاید روزهایمان از جنس روزمرگی های تو شود...